บ้าน-ที่ทำงาน และความอบอุ่น

            เมื่อสองสัปดาห์ก่อนผมมีโอกาสขับรถไปรับคุณครูที่เคยสอนผมมาตอนมัธยมเพื่อไปงานแต่งงานของลูกสาวเพื่อนผมที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ระหว่างทางผมก็พูดคุยกับคุณครูเกี่ยวกับเรื่องของบ้านที่เราอยู่อาศัยแล้วก็เลยปิ๊งไอเดียเรื่องนี้ขึ้นมาขณะกำลังขับรถกลับบ้านก็เลยอยากแชร์ความคิดของผมอย่างนี้ครับ

            บ้านที่อบอุ่นคงไม่ใช่บ้านที่แพงราคาเป็นสิบเป็นร้อยล้านบาท คงไม่ใช่บ้านที่รูปลักษณ์สวยดูหรูดูดีมีชาติตระกูล หรือเป็นบ้านที่ใหญ่โตโอฬาร

            เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงองค์ประกอบภายนอกให้คนนอกบ้านได้เห็น

            แต่แม้กระนั้นคนในบ้านเองบางคนก็อาจจะหลงไหลได้ปลื้มกับความสำเร็จในชีวิตของตัวเองที่มีบ้านที่ดูสวยงามและใหญ่โตโอฬารราคาแพงระยับไปได้เหมือนกัน

            จนคิดเหมารวมไปว่านี่คือบ้านที่อบอุ่นและมีความสุขที่ได้อยู่ในบ้านแบบนี้?

          แต่สัจธรรมอย่างหนึ่งที่เป็นจริงอยู่เสมอก็คือ....

            ไม่ว่าบ้านจะหรูหราราคาแพงใหญ่โตแค่ไหนจะไม่สามารถสร้างความอบอุ่นให้กับสมาชิกในบ้านได้เลยถ้าคนในบ้านไม่ถ่ายทอดความรักความอบอุ่นให้แก่กัน

          เพราะ “คน” เป็นองค์ประกอบสำคัญที่จะทำให้บ้านมีความอบอุ่นมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับคนในบ้านหลังนั้น ๆ

            หรือใครจะปฏิเสธสัจธรรมข้อนี้ได้บ้างครับ?

            และคนที่เป็นตัวสำคัญเป็นตัวเอกที่จะทำให้บ้านอบอุ่นมากหรือน้อยแค่ไหนคือ “หัวหน้าครอบครัว”

            ถ้าหัวหน้าครอบครัวในบ้านมีความรัก ความจริงใจ ให้ความอบอุ่น ร่วมทุกข์ร่วมสุข รับฟัง ช่วยกันแก้ไขปัญหาฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกับสมาชิกทุกคนในบ้าน ก็จะทำให้สมาชิกในบ้านเกิดความรักความอบอุ่นเอื้ออาทรซึ่งกันและกัน

          แต่ถ้าหัวหน้าครอบครัวมีพฤติกรรมที่ตรงกันข้ามล่ะ?

            ไม่สนใจคนในบ้าน ปล่อยปละละเลย มองสมาชิกในบ้านเป็นแค่เพียงผู้มาขออาศัย เราจะใช้อำนาจสั่งให้ใครทำอะไรก็ต้องทำเพราะฉันเป็นหัวหน้าบ้าน ถ้าไม่ทำตามที่ฉันสั่งก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ สมาชิกทุกคนต้องยอมรับการกระทำหรือพฤติกรรมของฉัน (ที่เป็นหัวหน้าครอบครัว) แม้ว่าฉันจะทำอะไรที่ไม่ถูกต้องก็ตาม ฯลฯ

            แม้ว่าบ้านหลังนี้จะใหญ่โตดูดีมีราคาแพงจากภายนอก คนในบ้านยังคงอยากอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปอีกหรือไม่?

            แบบนี้แล้วบ้านจะยังคงเป็นบ้านที่อบอุ่นอีกหรือครับ?

            จากบ้านสู่องค์กรที่ทำงานของเราทุกคน

          หลายคนมักชอบพูดว่า “ที่ทำงานเปรียบเสมือนบ้านหลังที่สอง”

            ที่ทำงานหลายแห่งก็เปรียบเสมือนบ้านราคาแพง หรูดูดีในสายตาคนภายนอกที่มอง

            หัวหน้าครอบครัวก็เปรียบเสมือน MD หรือ CEO และหัวหน้าระดับต่าง ๆ ในแต่ละหน่วยงาน

            สมาชิกในบ้านก็คือพนักงานในแต่ละระดับที่ทำงานอยู่ด้วยกันทุกวัน

          ไม่ว่าองค์กรจะหรูดูแพงแค่ไหน ถ้าผู้นำองค์กรไม่เป็นคนเริ่มต้นที่จะสร้างความรักความอบอุ่นให้กับพนักงานในองค์กร ไม่ทำตัวให้เป็นแบบอย่างที่ดี ไม่เริ่มต้นที่จะแก้ปัญหาสำหรับผู้บริหารระดับรองลงมาที่ทำให้หน่วยงานเริ่มรุ่มร้อนและร้อนขึ้นไปเรื่อย ๆ

            ในที่สุดดีมีความสามารถก็คงต้องหาทางเดินใหม่ตามคำพังเพยที่ว่า.... “คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก”

          ผมเชื่อว่าความรักความผูกพันความอบอุ่นจะเกิดขึ้นได้จากการปฏิบัติอย่างจริงใจของสมาชิกทุกคนในองค์กรตั้งแต่ผู้นำองค์กรเรื่อยลงมาจนถึงสมาชิกทุกคนในองค์กร

            สิ่งเหล่านี้มักจะถูกสะท้อนออกมาเป็นนโยบาย กฎเกณฑ์ ระเบียบ คำสั่งต่าง ๆ ในองค์กรที่ไม่เอารัดเอาเปรียบพนักงาน และไม่ใช่กฎเกณฑ์ที่ผิดกฎหมายแรงงาน!!

            รวมไปจนถึงบรรยากาศและสภาพการทำงานที่เป็นกันเองโดยการเปิดโอกาสให้พนักงานแสดงความคิดเห็นและมีส่วนร่วมในเรื่องต่าง ๆ อย่างสร้างสรรค์แทนการสั่งหรือการบังคับ

          คำถามปิดท้ายเรื่องนี้ก็คือ..วันนี้ผู้นำองค์กรของท่านกำลังทำให้บ้านอบอุ่นหรือรุ่มร้อนอยู่ล่ะครับ?

………………………..